Genk –Tientallen verhalen kregen we binnen van (on)gewone en straffe vrouwen na onze oproep. Eén van die verhalen is dat van Kalinka (36). Zij overwon op haar 26ste borstkanker en runt vandaag een zorgranch waar ze aan de hand van hypotherapie mensen met een beperking helpt te groeien. Ze heeft een voltijdse job, runt een vzw en is mama van Jayden. Hoe blijft zij in balans? Een gesprek met een gepassioneerde vrouw.

ID-kit Kalinka Banken
• Geboren op 10 juni 1981 in Genk
• Gehuwd met Danny
• Moeder van zoontje Jayden (2,5 jaar)
• Medeoprichtster van Zorgranch Stappen vzw en dierenverantwoordelijke bij Tom & Co

Op je 26ste kreeg je borstkanker. Hoe gingen jij en jouw omgeving hiermee om?
Kalinka: “Toen ik de diagnose kreeg had mijn omgeving het er moeilijker mee dan ik. Mijn moeder huilde en ik moest haar troosten. Ook mijn man had het zwaar. Hij deed indertijd een opleiding in Brugge en moest er ook overnachten. Hij pendelde zo veel mogelijk van Brugge naar Genk. Ik hield me sterk, want alleen zo geraak je verder. Ik ben een vechter en probeer in elke situatie het beste te zien.”

Ben je ondertussen volledig hersteld?
Kalinka: “Ik had het geluk dat de kanker niet uitgezaaid was. Ze hebben het borstweefsel, dat aangetast was met kankercellen, uit mijn borst gehaald en opgevuld met buikweefsel. Het was een enorm zware operatie van meer dan 9 uur. Nadien volgde nog een zware revalidatieperiode. Het litteken gaat er altijd zijn, maar de kanker heb ik overwonnen. Voorlopig, want volledig genezen verklaard, dat ben je nooit.”

Je hebt vzw ‘Zorgranch Stappen’ opgericht, waarbij je werkt met kinderen met een beperking en paarden. Vanwaar deze stap?
Kalinka: “Eigenlijk is de zorgranch onrechtstreeks ontstaan uit mijn ziek zijn. Na de operatie mocht ik een paar maanden geen zwaar werk verrichten. Mijn vier paarden moesten echter verzorgd worden. Ik plaatste een zoekertje op Kapaza.be en daar kwam wat reactie op. Eentje daarvan was Marc. Hij verzorgde mijn paarden in die maanden dat ik niet kon. Het is toen dat Marc en ik op het idee kwamen om een zorgranch op te richten voor kinderen en volwassenen met een beperking. Met Marc zijn achtergrond in het buitengewoon onderwijs, mijn opleiding in hypotherapie en onze gedeelde passie voor paarden besloten we om ervoor te gaan.”

Wat is hypotherapie?
Kalinka: “We proberen door contact met het paard therapeutische effecten te bereiken. Dit niet alleen op lichamelijk, maar ook op psychisch vlak. We focussen op de verbetering van de motoriek, de concentratie en het volhoudingsvermogen. Ook het opbouwen van zelfvertrouwen en zelfrespect is belangrijk. Hypotherapie kan bovendien angsten en agressie verminderen.”

Wie kan er terecht bij jullie?
Kalinka: “Onze focus ligt op therapie met kinderen, maar ook volwassenen zijn van harte welkom. Mensen met ontwikkelingsstoornissen zoals mentale en fysieke handicaps, leer- en/of motivatieproblemen, sociaal-emotionele problemen en gedragsafwijkingen. We hebben onze ranch zo gebouwd dat ook mensen met een fysieke beperking kunnen deelnemen aan hypotherapie.”

Je moet een goed vangnet hebben.

Een eigen vzw runnen, voltijds werken bij Tom & Co en je kinderen opvoeden, geen gemakkelijke combinatie, neem ik aan?
Kalinka: “Ik heb vaak het gevoel dat ik overal tekortschiet. Je kan niet alles perfect doen als je zoveel ballen in de lucht moet houden. Je moet dit ook durven accepteren.”

Hoe houd je alles in balans?
Kalinka: “Wat ik zo fijn vind is dat ik kan rekenen op veel mensen. Je moet een goed vangnet hebben. Als er een noodgeval is en ik moet plots naar de ranch, dan hoef ik mijn zoontje Jayden enkel naar mijn moeder te brengen, die boven ons woont. Mijn man werkt in zijn vrije tijd ook mee aan de ranch. Bovendien hebben we ook schatten van vrijwilligers. Zonder hen zou dit niet mogelijk zijn. We zijn trouwens altijd op zoek naar vrijwilligers. Iedereen welkom!”

Waar droom jij nog van?
Kalinka: “De zorgranch is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby. Ik ben erg blij met wat we al bereikt hebben. Momenteel hebben we dertig mensen in therapie en zelfs enkele mensen op de wachtlijst staan. Het zou een droom zijn mocht de zorgranch in de toekomst zelfbedruipend zijn. Alle inkomsten die we krijgen gaan op in de verzorging van de paarden, het onderhouden van de ranch en de lessen hypotherapie. Wat financiële ruimte en erkenning van de overheid voor wat wij doen, zou mooi zijn. Nog mooier als we al onze mensen een compensatie konden geven voor hun werk.”

Hoe ben je bij (on)gewoon vrouw terechtgekomen?
Kalinka: “Ik las jullie wedstrijd via jullie Facebookpagina. Ik voelde me meteen aangesproken. ’s Avonds in mijn bed heb ik dan via mijn gsm snel mijn verhaal ingestuurd. Wie niet waagt, niet wint?”

Jij mag van ons een dagje naar de wellness gaan. Was je verrast toen je het telefoontje kreeg dat je gewonnen had?
Kalinka: “Ik had het totaal niet verwacht! Dit is echt een superleuke verrassing.”

Wie ga je meenemen?
Kalinka: “Daar moet ik niet lang over nadenken, mijn man! Als we tijd hebben natuurlijk (lacht). We hebben amper tijd voor ‘quality time’. Een dagje wellness zal deugd doen.”