Ik ben op zoek naar een uiterst zeldzame soort: de eerste moeder (of vader) die zichzelf recht in de spiegel aankijkt en zich met volle overtuiging op de borst klopt: “Wat doe ik het toch goed als ouder!” Ben jij zo’n rariteit? … Ik alleszins niet!

Waar is de tijd dat moeders en vaders overtuigd waren van het grote gelijk? Regels waren regels en enige argumentatie daarbij was volstrekt overbodig. “Waarom? Daarom”. Zo eenvoudig ging dat toen. Niemand piekerde zich ‘s nachts suf over een onterechte uitval tegen zoon- of dochterlief. Kinderen schoten in ‘geef acht’ als vader zijn stem verhief. De taakverdeling was helder en ongecompliceerd: ouders bedachten de regels, kinderen gehoorzaamden zonder weerwoord. Iedereen content, toch?

Maar is dat zo? Feit is dat deze generatie van ouders stilaan een uitstervend ras is geworden. Ik wil mijn vriendinnen die dagelijks ‘struggelen’ met het ouderschap niet te eten geven. “Het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan is opvoeden”, bekende mijn beste vriendin onlangs stilletjes.

Maar laat mij starten met mìjn ploeterweek op te biechten… Gisteren dreigde ik ermee de jongste zijn zakgeld af te nemen als ie nog één keer zijn huiswerk vergat. En plots floepte er ‘onnozelaar’ uit. Slip of the tongue…  En daar sta je dan. Bijna 20 jaar ouderschap op de teller en jezelf neerknuppelend omdat je weer gefaald hebt. Alle andere moeders zijn vast veel liever. En zachter. En toffer. En geduldiger. En …

“Alle andere moeders zijn vast veel liever. En zachter. En toffer. En geduldiger. En …”

Tijdens mijn brokkenparcours als ouder stel ik mij dagelijks de vraag: “Doe ik het wel goed genoeg als mama?” De ‘streng maar rechtvaardig’-opvoeding van mijn ouders kopiëren is in deze maatschappij van mondige tieners uit den boze. Maar door het gebrek aan een bruikbare handleiding  is het opvoeden van kinderen plots geëvolueerd naar een eindeloze trial & error-sequel, waarbij ik zo nu en dan terug naar ‘start’ word gesommeerd. Nog even en ouder-zijn wordt een knelpuntberoep waarvoor we een nieuwe stroom migranten moeten binnenhalen in ons land?!

De ouderwedloop op onze sociale media helpt niet bepaald om mijn gebrek aan zelfvertrouwen een boost te geven. Hoe, jij bakt de cakejes van je kindjes voor het verjaardagsfeestje in de klas niet zelf? En heb jij nu echt geen tijd om één keertje te rijden voor de zwemles op donderdagvoormiddag?  …

“Een forum voor lotgenoten van goed-genoeg ouderschap aub!”

Zou het geen verademing zijn mochten we morgen een digitaal platform opstarten voor alle ouders die uit de goednieuwsshow van Fakebook willen stappen? Eentje over het échte leven waarop we posten dat we vandaag met het verkeerde been uit bed zijn  gestapt, onze kinderen aan het ontbijt hebben afgesnauwd en we vervolgens bij diezelfde dutsen moesten bedelen om naar de bakker te gaan voor het brood dat je was vergeten? Een forum voor lotgenoten van goed-genoeg ouderschap.

Ouders hebben nog nooit zo hard hun eigen opvoeding onder de (uiterst strenge) loep genomen en toch lijken onze kinderen niet meteen een pak gelukkiger, als je de wetenschappers mag geloven. We leven in een zeer hectische en stresserende maatschappij waarin zeer veel verwacht wordt van onze jongeren. Het zelfvertrouwen bij tieners is bedroevend laag. Faalangst wordt het nieuwe normaal.

Ook ikzelf heb de voorbije jaren soms wakker gelegen van het duistere spook dat ‘faalangst’ heet. Op het moment dat ik mij realiseerde dat ik deze demonen aan het doorgeven was aan mijn zoon, nam ik een besluit: ik zou er alles aan doen om hem van deze pijn te besparen.  En dus had ik nog maar één daadkrachtig voornemen als mama: ik zou mijn perfectionisme laten varen en mijn kinderen tonen dat goed, goed genoeg is. Want door mijn lat minder hoog te leggen en mij als ouder niet langer vol te proppen met schuldgevoel, leer ik hen te leven vanuit het gevoel dat ze de moeite waard zijn. Om wie ze zijn, niet om wat ze (perfect) doen. De ene dag boek ik een kleine overwinning, de andere misluk ik schitterend.

“De ene dag boek ik een kleine overwinning, de andere misluk ik schitterend.”

Maar ik ben ervan overtuigd dat als andere ouders hierin willen volgen, de ellenlange wachtlijsten bij de kinderpsychologen wegsmelten als sneeuw voor de zon. En dat is meteen mijn grootste ‘kinderwens’ voor 2019.

– Lore Abrahams, directeur organisatieontwikkeling (De Voorzorg Limburg) & mama van drie.

 

Wil je je kleine schatten tijdens een avondje uit toevertrouwen aan een opgeleide babysitter? Doe dan beroep op SOSbabysit. 

• Gebruiksvriendelijke app
• Opgeleide en betrouwbare babysitters
• Verzekering tegen schade en ongevallen