… en de wasmanden die op de trap bleven staan. Of andere spullen. Je zou denken dat het toch duidelijk is: wat op de trap staat, neem je mee naar boven. Maar nee, hoor. Ze blijven lekker staan. Alsof ze deel zijn geworden van het decor. En als je niet ingrijpt, ontstaat er als het ware een hele wildgroei op die traptreden van was en allerlei andere spullen.

Een bekend fenomeen in veel huisgezinnen met opgroeiende en opgegroeide kinderen (en niet alleen kinderen). “Het is alsof ze die niet zien staan,” zei een wanhopige mama mij na een workshop. “Ze nemen die gewoon NIET mee.” Vervelend, zeker als jij je trap lekker leeg wil. Enkele tips hoe je hiermee om kan gaan.

Pain in the ass voor ie-de-reen

Besef dat jouw huisgenoten die manden inderdaad niet zien staan. Oké, ze zien ze wel, maar ze storen zich er niet aan zoals jij. Net zoals ze jouw zoveelste opmerking (‘gezaag’) niet meer lijken te horen.

TIP: stop met ‘zagen’, neem ze NIET zelf mee, maar zorg dat ze er wel ‘last’ van ondervinden. Hoe zorg je er dus voor dat die wasmand dan echt een pain in the ass wordt, ook voor je huisgenoten?

Minder kleren

Minder kleren, betekent sneller nood aan gewassen kleren 😉 Die kleerkasten opruimen dus, dan is de kans groot dat ze sneller een kleren-tekort zullen hebben en uit noodzaak de wasmand zullen meenemen naar boven. Alhoewel…

 

Lastige wasmand

Dan nog is het mogelijk dat er gewoon stukken uit de wasmand worden geplukt en dat de mand blijft staan, I know.

TIP: zet de mand eens op een andere plaats, bvb op hun stoel aan tafel, voor/achter de deur, op hun bureau/bed … Met andere woorden: op een plaats waar de mand on-ge-loof-lijk in de weg staat.

Geef de mand een naam

Deze werkt écht: zet duidelijk (of zéér duidelijk 🙂 ) de naam op de mand/doos. Zo ziet iedereen meteen van wie de spullen zijn. Ook de eigenaar. Op die manier worden je huisgenoten rechtstreeks aangesproken door hun eigen spullen, is het moeilijker ze te negeren, en spreek je hun verantwoordelijkheidsgevoel aan zonder te moeten ‘zagen’. Bovendien ziet nu ook iedereen heel duidelijk wie zijn spullen laat staan, ook de liefjes die op bezoek komen…

Onderbroeken aan de macht

Het is misschien niet zo lief van me, maar waarom leg je dan ook niet meteen de onderbroeken bovenop, lekker in het zicht?

I don’t care

En niet te vergeten: communiceer, ga in gesprek. Zeker als die kinderen al wat groter zijn. Leg uit wat de bedoeling is en zeg heel duidelijk dat dit voor jou écht vervelend is. Dat een mand laten staan eigenlijk hetzelfde is als zeggen: “I don’t care. “

“Het kan me niet schelen dat jij m’n was zorgvuldig wast, droogt, plooit (of strijkt?!). Het kan met niet schelen dat jij die manden graag weg wil.” Kortom: “Het kan me niet schelen hoe jij je voelt.”

Een waterdicht systeem

En terwijl je dat gesprek aangaat, zeg meteen ook wat er moet gebeuren met de lege mand: terug naar beneden, op de hal… Zo toon je aan dat je een doordacht was-systeem hebt. Zoals de circle of life, maar dan voor de was. Zoiets dus:

Een gesloten systeem, zonder losse eindjes, waar iedereen zijn steentje aan kan (en moet) bijdragen. Tot zover enkele tips die er hopelijk voor kunnen zorgen dat je weer gewoon die trap op en af kan zonder te slalommen tussen de manden en dozen. Hoe gaan jij en je huisgenoten om met die manden? Laat zeker horen! En dan ga ik nu … een was insteken 😀

– door Nele Colle | Bron: www.mamaruimtop.be

Nele Colle is opruimcoach en mama van 3. Op haar blog mamaruimtop deelt ze tips rond opruimen, organiseren, ontspullen en afval minderen. Het doel? Op een haalbare manier meer rust en meer ruimte creëren. In 2018 schreef ze het boek ‘The joy of missing out’. Je kan haar volgen op Instagram en Facebook.